‘Er is geen ene gek op de aardbol zoals jij’
Ze houdt een grote sleutelbos tussen duim en wijsvinger omhoog. ‘Daar hoop ik ooit wat sleutels van af te halen’, glimlacht Wil Plomp, bestuurslid en vrijwilliger bij Stichting Speeltuin Oudedijk in Rotterdam. Of het haar ooit gaat lukken om te stoppen bij de speeltuin is nog even afwachten, want na ruim 30 jaar vindt ze het maar moeilijk om afscheid te nemen van wat ze noemt ‘toch mijn kindje’.
Het wordt haar ook niet makkelijk gemaakt. Vanuit haar woning aan de Ramlehweg overziet ze dagelijks het kinderparadijs. Als ze wil kan ze de kinderen vanaf het balkon toespreken. Het is vooral het gemak waarmee ze altijd inzetbaar is: zo dichtbij. Dan wil ze ‘s avonds nog wel eens worden gebeld: of ze nog even dit of nog even dat wil doen.
‘Er zijn gewoon bijna geen vrijwilligers meer te krijgen. Vroeger stonden de ze hier de paardenstaartjes in het haar van de meisjes te vlechten. Dat is allemaal niet meer. Iedereen heeft het druk. Ik snap het ook wel. Vrijwilligerswerk is eigenlijk niet zo vrijwillig als het lijkt. Er wordt toch een heleboel van je verwacht, ook van de gemeente. En je zit ook vast in een rooster. De boel moet hier natuurlijk wel open zijn.’
Het moet ergens in 1985 zijn geweest toen ze met haar zoontje de speeltuin bezocht. Gewoon als bezoekende moeder. ‘Later, toen de huizen in de Palestinastraat, naast de speeltuin, werden gesloopt ben ik in de molen van de speeltuin terecht gekomen. Toen moest er ook een nieuwe speeltuin komen, met een hek er omheen. Er kwamen voor het eerst speeltoestellen van de gemeente en drie beheerders. Van die Melkert-banen had je toen.’
Maar die zijn inmiddels wegbezuinigd. Ondanks de bouw van huizen destijds zijn de moestuintjes van BuurtLAB binnen de hekken nog net gered. Eén betaalde kracht en twee vrijwillige krachten kent de speeltuin nog, waar vooral in het voor- en najaar veel kinderen komen spelen.
‘Wat er de afgelopen jaren is veranderd?’ Wil denkt na. ‘Aan de kinderen eigenlijk niet zo veel. Het zijn die volwassenen die roepen dat ze zoveel moeten. Geef een kind een emmer, wat zand en een schep en het lukt gewoon. Een speeltuin moet een vrije plek zijn, waar ze lekker kunnen doen wat ze zelf willen. Niet naar hockey, niet naar zwemles of huiswerk maken.’
In 2011 stond Máxima voor de deur om Appeltjes van Oranje uit te delen aan Stichting BuurtLAB. Het is één van de hoogtepunten van Wils leven als speeltuinvrijwilliger. Daarnaast werkt ze nog altijd in de Jeugdzorg, maar vanaf volgend jaar gaat ze met pensioen. En dan wil haar man dat ze ook beneden stopt. ‘Ik ben langzaam dingen aan het overdragen, onder anderen het maken van de roosters. Om de jonge mensen te ondersteunen blijf ik nog even.’
TEKST: Robert Verkerk
FOTOGRAFIE: Lianne Brenkman
